Stel, je bent twaalf jaar en je weet zeker dat jij een jongen bent, maar je lichaam is officieel een meisjeslichaam. Of vice versa. In Nederland bestaat de mogelijkheid om de gevolgen van de puberteit uit te stellen en vanaf zestien jaar te starten met hormonen om de secundaire geslachtskenmerken van het andere geslacht te ontwikkelen.
Ik vind dat heel bijzonder, want het biedt transgenders de kans om overtuigend van geslacht te veranderen. Ook voor volwassenen zijn de vooruitzichten door verbeterde plastische chirurgie rooskleuriger. Maar vooral voor transvrouwen (man-naar-vrouw) blijft dat lastig. Brede schouders en lage stem zijn moeilijk te veranderen.
Stel je voor dat je de ouders van een transkind bent. Wat een verantwoordelijkheid om hierover beslissingen te nemen. Grijp je in in de natuurlijke puberteit? Je kind zal waarschijnlijk zelf nooit kinderen kunnen krijgen of verwekken.
Ik had via voordekunst.nl een fotoboek gesteund dat de transformatie vastlegt van een volwassen transman (vrouw-naar-man). Hoe subtiel de verschillen ook zijn, je detecteert ze. (Het uiteindelijke resultaat is overtuigend. Goed gelukt. Zo heet het boek.) Daaruit blijkt vooral hoe sensitief wij mensen zijn op seksekenmerken. Het is een belangrijk onderscheid. Geen ontkenning mogelijk.
Het is voor mij altijd schemerig die seksedistinctie. Ik heb geen hekel aan mijn natuurlijke geslacht. Sommige dagen voel ik mij er minder in thuis dan andere dagen. Maar ik prijs mij gelukkig dat we in een tijd leven waarin je als vrouw een broek mag dragen en stoer mag doen. Voor mannen is het nog wat lastiger om vrouwelijk te doen. Denk ik. Misschien ook niet.
Mannen zijn ook aan het veranderen. Ik had laatst een heel gesprek met een jongen over hoe vervelend hij het vond dat Amsterdamse meisjes meteen sex wilden. Hij wilde ze graag eerst beter leren kennen. Om een relatie te beginnen. Maar dan voelden ze zich afgewezen. Ah! Vrouwen!
