Ik schreef voordat ik in Amsterdam woonde eens een blog quasi-sprezzatura over mijn ergernis aan een bepaald slag mensen dat heel hip is en daar tegelijkertijd heel nonchalant over doet, alsof het allemaal per ongelukkig is, die half uitgezakte staart en brokkelige mascara achter de enorme zonnebril. Waarschijnlijk omdat ik me steeds minder zorgen maak over mijn eigen mate van hipheid, vallen de quasi’s me nu minder op.
Nu begeef ik me in het dertigers-dilemma: we willen alles tegelijk en alles perfect. Men wil in een happening buurt in Amsterdam wonen, met tuin en met kinderen. Men wil een geweldige baan, een spetterend liefdesleven, hoogbegaafde kinderen en een vriendenkring waarmee je breed lachend naar wijnproeverijen en galerie-openingen gaat. En, ja daar komt ‘ie, men wil midden in een drukke stad vrolijk met de hoogbegaafde kinderen in een bakfiets rondsjouwen.
Nou! Maar dat kan dus allemaal helemaal niet! Met de huizenprijzen hier moet je echt heel rijk zijn of al vanaf je conceptie ingeschreven staan als huurder, wil je een comfortabel huis met drie slaapkamers en een tuin vinden in een gewilde buurt. Een geweldige baan is altijd ook nog gewoon hard werken, waarna je heus niet altijd zin hebt in een uren durend pornofest (voor het spetterende liefdesleven). En heb je wel iets boeiends te melden aan al die breed lachende vrienden, of staan jullie daar allemaal alleen maar breed te lachen zodat het lijkt alsof iedereen heel boeiend is? Bakfietsen zijn leuk voor in de duinen en in rustige dorpjes, maar het lijkt mij zo onhandig om daar in Amsterdam mee te moeten fietsen. Ik vind het op een gewone fiets al lastig met al die andere fietsers, trambanen, auto’s en voetgangers. Is in ieder geval één ding dat niet op mijn wensenlijstje hoeft.
