Een vriend verhaalde over zijn ‘papa-dag’ – een emancipatorische term, want ik heb nog nooit iemand over ‘mama-dag’ horen reppen. Hij had de illusie opgegeven dat hij op deze dag voor zichzelf zou kunnen werken. Het kindje kan inmiddels kruipen en als het wakker is, moet je daarom continu alert zijn. En ja, ze slaapt overdag, maar die tijd heb je hard nodig om de bende in de keuken en huiskamer op te ruimen waar je de rest van de dag niet aan toe komt.
Mijn vriend hoorde dit verhaal met zichtbare verontrusting aan. Ik had al bij mijn zussen gezien hoe je overdag wordt opgeslokt door een klein kind. Hij had er duidelijk nog geen ervaring mee.
Een mannelijke collega vertelde laatst dat hij die hele baby- en kleine-kinderperiode verschrikkelijk had gevonden. Ik vond dat zeer verademend. Eerlijkheid! Volgens mij zijn er meer vaders en moeders die het een verschrikkelijke periode vinden en die dat niet toegeven. Het is een taboe.
and maybe rightfully so…
Kweenie, als je op de man/vrouw af vraagt of ze soms niet heel onblij zijn met kinderen, dan krijg je vrijwel altijd de waarheid te horen, die zeker niet P.C. is.
Op macroniveau zal t nog een taboe zijn (er is nog geen tv-progamma dat “help! ik haat mijn kinderen” of “goede kinderen, slechte kinderen”) maar op microniveau wat mij betreft niet.
denk dat je wel gelijk hebt ja. in n persoonlijk gesprek zal iemand dat toch wel uiten, maar in een groepje al weer niet zo snel. bijvoorbeeld dat een collega als een boer met kiespijn over zn kleine koter praat, zuk soort dingen.
Ik ben zeker niet onblij met mijn mannen, maar ik zal niet de laatste zijn om te ontkennen dat de papa-dag keihard werken is. De truc is volgens mij dat je er niet teveel van de dag moet verwachten, niets moet plannen en het maar gewoon over je heen laten komen. Als je de illusie hebt dat je op je papa-dag quality-time voor jezelf hebt kan het alleen maar uitlopen op een deceptie 😉
Tja, je komt als ouder van een kleine dreumes nergens aan toe en dat kan heeeeel frustrerend werken. Net zo irritant als het feit dat je de ene kant van de kamer opruimt, terwijl mini-me de andere kant overhoop haalt. Maar minstens evenveel irritant zijn die kleintjes ook zo leuk! Cailynn die met haar loopkar naast me komt staan en zegt: “Haai!!” met grote grijns maakt veel troep goed. Of met haar knuistjes mij een dikke knuffel geeft, of met rare pet op roept: “Mooooiè?” of mij wuifkusjes geeft vanaf de bank of haar pop bemoederd of zo vrolijk brabbelt of haar broers nadoet en scheetgeluiden op haar handen probeert te maken of…