Er waren meer mensen zondag die naar de tentoonstelling van Richard Avedon in het FOAM wilden. Er stond een lange rij en het vooruitzicht om en masse deze foto’s te bekijken, lieten we graag aan ons voorbij gaan. Om de hoek van het FOAM ligt het prachtige gebouw ‘de Bazel’. Binnen zagen we een aankondiging van een gesprek over het paleis voor Volksvlijt. Voordat dat begon, dronken we een kop thee en gingen we naar de schatkamer onder in het gebouw, dat vroeger een bank was. Enorme massief metalen deuren geven toegang tot de schatkamer. Ik was een beetje draaierig en misselijk (waarschijnlijk door medicijnen die ik slik). In een wazige glimp zag ik prenten met landelijke en huiselijke tafereeltjes. Jeroen nam me mee naar het bioscoopzaaltje in de schatkamer, zodat ik kon zitten. Er werden zestiger jaren filmpjes gedraaid over de dieren in Artis. Geen idee wat het verband met de prenten was, maar het was gezellig.
In een prachtige zaal, stampvol met publiek, vertelde een man over de geschiedenis van het paleis voor Volksvlijt uit 1864:
Interessant verhaal, leuke geschiedenis. Helaas is het gebouw bij een brand in 1929 verloren gegaan. Op de plek van het gebouw staat nu een vrij deprimerend grauw gebouw, dat overigens net is uitgebreid met een nieuwe glimmende ronde toren:
Daarna vertelde een andere man over het initiatief van een groep mensen om het paleis voor Volksvlijt opnieuw te bouwen. Na zijn overtuigende pleidooi mochten er vragen worden gesteld. Alle obstakels die je kan bedenken had hij al weggenomen: volgens hem zou De Nederlandsche Bank best willen verhuizen, waren er meerdere partijen die het financieel haalbaar achten en was er een bedrijf dat stond te popelen om in het gebouw televisiestudio’s te exploiteren. Ik, altijd streberig genoeg om te zoeken naar een moeilijke vraag of een slimme opmerking, kon niks verzinnen. De anderen ook niet, maar bij een drietal was de geldingsdrang zo groot dat zij toch iets vroegen.
“Gaat de exploitatie wel genoeg geld opleveren?” Had ie in z’n verhaal al gezegd.
“Wordt het dan een retro-gebouw of een reconstructie met nieuwe materialen?” (Hij was tegen één van die twee, maar ik weet niet meer welke.) In het verhaal was duidelijk gemaakt dat ze het oude gebouw getrouw wilden reconstrueren en je kan zelf ook bedenken dat ze niet alles met gietijzer en enkel glas doen.
“Is er wel ruimte voor experimentele kunst?” Dit was nog een redelijke vraag, maar het antwoord had je zelf ook wel kunnen verzinnen: ja, natúúrlijk.
Is dit wat me te wachten staat in Amsterdam? In de rij staan, streberige vijftigers en snel afgeleide twintigers?
We waren namelijk vorige week bij een culturele avond. De inhoud was divers: een filmpje, een spreker en een interview met een diavoorstelling. Het viel me op dat men na een kwartier niet meer stil kon zitten. Alsof de concentratie weg was. Ik vond dat heel bizar! Als je het niet leuk vindt om een uur lang naar iemand te luisteren, dan moet je niet naar zoiets toegaan, lijkt mij.
