Sta je gezellig te babbelen met een leuke knul. Alles koek en ei. Hij dropt in de conversatie dat ie een vriendin en kindje heeft. Ok prima. Wat mij betreft keuvelen we gewoon verder. Ik zeg dat ik single ben en dat dat ook best bevalt. Maar nee, meneer moet zo nodig zeggen dat hij zich vanavond ook single voelt. Blèh! Fouhout.
Wat is er mis met platonisch? De lust de lust laten en je richten op het gesprek. Je weet wel dat bewegen met de mond waar dan soms ook nog intelligente dingen uit komen. Soms. Bij sommigen.
Nog iets wat me dwars zit:
Ik voelde me bij m’n ex vaak zo’n enorme sukkel. Ik zei domme dingen. Of eigenlijk gaf hij me dat gevoel (je meteen uitlachen als je een keer iets sufs zegt). En toen zei hij later een keer, toen ’t uit was, dat ik een sterke vrouw was. Huh? Zo voelde ik me totaal niet bij hem. Juist zwak.
Is gelijkwaardigheid niet mogelijk? Niet iemand die de behoefte voelt je naar beneden te drukken en ook niet iemand die zich aan je optrekt en al je energie en kracht wegzuigt.
En dan alsjeblieft ook iemand die niet helemaal op z’n achterhoofd is gevallen. En humor heeft. En… pff hoe ouder je wordt, hoe langer het lijstje!
