Ik zat heel rechtop. En ik hield een viool vast. Twee dingen die ik al heel lang niet had gedaan. Ik speelde voor het eerst mee en had de stukken nog nooit gelezen, dus ik probeerde te luisteren naar mijn buurvrouw en af en toe een noot te raken. Heel herkenbaar van vroeger toen ik ook in een orkest speelde en een keer niet geoefend had. De dirigent trad op als een kleine Napoleon die met humor en autoriteit zijn orkest het stuk leerde spelen.
In de pauze aten we koekjes en dronken we koffie en thee uit thermosflessen. Toen ik vertelde dat Jeroen voor grafisch ontwerpbureau Lava werkte, was dat vast een hip ontwerpbureau. Ik zei dat het in een gebouw aan het IJ huisde en dat zag men direct als bevestiging dat het een hippe bedoening was. Ik grinnikte en voelde me op m’n gemak.
