Mijn oog viel op de kop “Help, mijn kind heeft een vmbo-advies! De schrik van de hoogopgeleiden” en ik werd vervuld van een mengeling van walging en een lekker venijnige anticipatie, omdat ik hoopte in mijn vooroordelen bevestigd te worden. Heerlijk.
Het werd waargemaakt. De moeders hadden van tevoren nare vooroordelen over de vmbo-leerlingen die de tere zieltjes van hun gevoelige kinderen zouden besmetten met vulgariteit en grofheid. Natuurlijk bleken de vmbo-scholen helemaal niet zo slecht: “We hebben gekozen voor een kleine categorale vmbo […] en daar gaat het haar uitstekend”. Desondanks laten de moeders doorschemeren dat ze zich eigenlijk nog steeds bij slechts één weg voor hun kind prettig voelen en die weg gaat richting universiteit. Blijkbaar telt wat het kind leuk vindt en waar het gelukkig van wordt nauwelijks mee:
“Er bestaat ook zoiets als laatbloeiers. Een van mijn broers is begonnen op de groenschool en uiteindelijk via de havo en de lerarenopleiding aan de universiteit afgestudeerd in zowel wiskunde als filosofie.”
“Gelukkig weet ze nog niet wat ze wil worden, ze wil door naar de havo”.
“Als mijn tweede ook een vmbo’er zal worden, ga ik me wel afvragen wat we verkeerd hebben gedaan in de opvoeding.”
Mijn maag draait om van dit soort mensen. Ik kan me er echt kwaad om maken dat men zo weinig respect heeft voor zijn eigen kind. Wat is mis met koks, tuinmannen, schoonheidsspecialisten, thuiszorgers, etc.? Kunnen die moeders niet blij zijn voor hun kind als dat gelukkig is in een dergelijk beroep? Kunnen ze dan niet trots zijn? En als je het echt heel belangrijk vindt dat je kind rijk en succesvol wordt, is een middelbare opleiding absoluut geen reden om aan te nemen dat dat niet kan gebeuren. Er zijn legio mensen die zich via interne cursussen binnen een bedrijf opwerken, of die goed zakelijk instinct hebben en een succesvol eigen bedrijf beginnen.
Ik heb zelf op een gymnasium gezeten en heb een universitair diploma, maar als ik ooit kinderen krijg, zal ik ze zeker niet opzadelen met de verwachting dat zij dat ook gaan doen. Elk mens, dus elk kind, is uniek en je doet er als ouder goed aan je in te leven in je kind, in plaats van je eigen verwachtingspatroon. Wat zijn de interesses van je kind? Waar is het goed in? Dát stimuleren op het niveau van je kind, is volgens mij de manier om een gelukkig, vrij en zelfverzekerd mens te kweken.
