Mijn leven is op dit moment bondig samen te vatten tot: slapen, reizen, werk, reizen, slapen. Ik moet inspiratie voor een stukje tegenwoordig voornamelijk uit de trein halen.
Ik begon de terugreis vandaag met Bob Marley ‘Easy Skanking’. De vrouw tegenover mij las een boek. Ze zag er enigszins uitgedroogd uit. Haar huid was heel mooi evenredig verrimpeld. Ze droeg kleren die minstens twintig jaar oud waren. De verbleekt-rode spijkerbroek was zo oerdegelijk dat ie technisch gezien nog prima voldeed. Dat kon je van het model niet zeggen. Ze leek me echter niet het type dat zich om zoiets druk maakt. Ik voelde me nogal puberaal, onderuitgezakt en nors voor me uitstarend. Dat kan eigenlijk niet meer als je 28 bent. Toen ze uitstapte, zag ik het boek dat ze aan het lezen was. Met weinig belangstelling stelde ik vast dat ze aan haar stereotype voldeed, het boek was van Rudolf Steiner.
Ondertussen was ik van de rustig voortstuwende reggae-ritmes overgestapt naar de melancholische geluiden van REM ‘You’ en ‘Bang And Blame’. De muziek maakte de situatie interessanter dan hij was. Tegenover mij ging een oudere man zitten. Halverwege de reis begon hij een tomaat te eten. In de stoelen naast ons zat een mooi meisje. Ik kon het niet helpen af en toe naar haar te kijken. In Utrecht stapte een zwarte man in die in de 1e klas ging zitten. Hij had mooie glimmende zwarte schoenen en een goed zittend zilvergrijs pak. Hij liet de hele reis zijn zonnebril op staan ook al scheen de zon niet fel meer. Door de emotionele muziek kon ik me verbeelden dat ik allerlei diepe emoties voelde. Om de verveelde leegte te verhullen.
