Waarom vallen verstandige vrouwen voor egocentrische mannen met een oneindige geldingsdrang? Ik sprak daar met een vriendin over. Allebei hadden we die onbegrijpelijke aantrekking tot de ‘foute’ man gevoeld. Het herinnerde me aan een boek van Connie Palmen ‘IM’ over haar “grote liefde” (haar woorden!) Ischa Meijer. Dat lijkt me precies zo’n man: heel dominant, sfeerbepalend, egocentrisch en met veel geldingsdrang. (Goede fictieve voorbeelden voor de Sex and the City-fans: Big en Aleksandr Petrovsky a.k.a. ’the Russian’.)
Waarom vinden we het aantrekkelijk om facilitair te zijn? Om onze eigen behoeften weg te cijferen en in de behoeften van de man te voorzien? Hetzij het verzorgen van zijn lichaam met voedsel en een veilig huis, hetzij het ontlasten van zijn brein door zijn onzekerheden te ontzenuwen. Hem ondersteunen waar mogelijk zonder te verwachten dat hij hetzelfde voor jou doet uit een soort idolatie.
Daar heb ik over zitten nadenken. Eindelijk diende vannacht het antwoord zich aan. Tenminste, een mógelijk antwoord. Immer genuanceerd. In een dergelijke relatie is er een grote wederzijdse afhankelijkheid. De vrouw is afhankelijk, omdat ze zichzelf opzij zet en de ontstane leegte opvult met hem. De man is afhankelijk, omdat de vrouw zijn fragiele maar heilige ego verzorgt en ondersteunt.
Een sterke wederzijdse afhankelijkheid is erg romantisch: samensmelten met elkaar, niet zonder elkaar kunnen, innige intimiteit en als het zover komt: bijna ondraagbaar liefdesverdriet. Ik ken twee mensen waarbij de scheiding echt ondraaglijk was en die zijn weer en nog onafscheidelijk samen en zij steunt hem ondanks alles (of eigenlijk ondanks “niks”, want dat is wat hij doet: niks).
Partners in een meer gelijkwaardige relatie zijn zelfstandiger, minder afhankelijk van elkaar. Misschien ietsjepietsje minder romantisch, maar ik denk wel gezonder, stabieler en waarschijnlijk gelukkiger en is dat niet het belangrijkst?
