Hele coole thee

In de theewinkel vroeg ik om jasmijnthee, die ene hele lekkere. Met één soepele beweging haalde de jongen de theebus uit het schap, haalde de dop eraf en schoof hem onder mijn neus zodat ik kon ruiken. “Whoe! Zo lekker!”, riep ik uit. De jongen knikte grinnikend. Hij leek elk moment in breakdancen te kunnen uitbarsten toen hij de thee met losse polsen in de weegschaal schudde. Ik was nog steeds lyrisch over de geur die ik nog levendig herkende van toen ik er de vorige keer zo van genoten had. De jongen gaf aan deze vreugde iets cools, zoals wanneer je in een onderonsje met een muziekverkoper elkaars kennis van een obscure band laat blijken. Ik kon voorkomen dat ik hardop zei: “Die thee is echt wicked“, maar ik dacht het wel.