Meestal werk ik natuurlijk heel hard. Maar af en toe brengt een collega speeltjes mee waar ik niet van af kan blijven. Dit soort speeltjes vallen in de categorie ‘irritant doch verslavend’. Uren zit je er gefrustreerd mee te frummelen, tot je het nijdig in een hoek gooit.
En als het je dan eindelijk is gelukt het ringetje van het touwtje te halen of de metalen vormen van elkaar te krijgen, voel je een kortstondig gelukzalig moment. Daarna kijk je naar het speeltje dat nu alle functie verloren heeft als een thriller waar je de clou van kent, en vraag je je af waarom je daar in hemelsnaams drie uur (in het gunstigste geval) van je tijd in hebt gestoken.
Blijkbaar is het kortstondige gelukzalige moment voldoende om er steeds opnieuw aan te beginnen. En geldt dat niet voor meer zaken in het leven?
Edit: gezellig, hè?
