P.C. Hooftstraat

Stel je een gemiddelde smaak voor. Spijkerbroek, UGGs, truitje met glitterende lovertjes. Tel daar dan een zak met geld bij op en je hebt de inhoud van een gemiddelde winkel in de P.C. Hooftstraat. Het is mooier afgewerkt en van betere kwaliteit, maar vooral heel veel duurder. Driehonderd euro voor een opzichtig truitje, 500 euro voor een gewatteerde zwarte glimjas. Die zwarte glimjas vond ik mooi en hij was 60% afgeprijsd en nu ‘nog maar’ 200 euro. Toen ik door het afprijsrek – dat heel onhandig stond opgesteld – aan het zoeken was naar mijn maat, ging de verkoopster naast het rek staan. Ik voelde me een onhandige sloeber die waarschijnlijk iets kapot zou maken of jatten.

Op de terugweg fietste ik door het Vondelpark (ik kan vanuit Amsterdam-Zuid via het Vondelpark en dan via het Rembrandtpark naar huis fietsen) en allerlei gedachten over rijkdom en imago gingen door mijn hoofd. Kijk eens wat een mooie schoenen en dure parfum. Zie eens hoe rijk-en-succesvol ik ben! Maar niet zo rijk om tassen vol P.C. Hooftkleren te kunnen kopen. Ben ik dan minder succesvol? Hebben anderen het ‘beter voor elkaar’? Hoe rijk-en-succesvol wil je zijn? Er zijn altijd weer mensen met nog meer geld en nog meer dure spullen.

Nee. Halt. Stop deze gedachten. Ik fiets door een mooi park. Het is relatief stil en donker. Ik voel de impuls om dure kleren te kopen teneinde indruk te maken op anderen. Maar als je steeds klakkeloos achter impulsen aanloopt, word je niet gelukkig. Geluk zit in de keuzes die je maakt. Zoals de keuze om om te fietsen via het park. Voel de wind door je haren en hoe makkelijk je fiets over het pad glijdt. Heerlijk.