de derde eeuw na juul

Zij zat in mijn buik! En nu ligt er een warme nog vochtige baby op mijn borst. Ze leeft, ze beweegt, ze ademt, ze huilt.

Ik zag dat ze haar handjes heel schattig babyachtig bewoog. Ze leefde. Ze bestond. Eindelijk wist ik wie er nou al die tijd in mijn buik had gezeten. Ik keek Jeroen met grote ogen aan. Ik was verbaasd, intens blij en angstig tegelijkertijd.

Wij hadden samen die bevalling doorstaan, Juul en ik.

Elke dag na de geboorte voelde als een eeuw. Dat dacht ik bij mezelf op de derde dag: dit is de derde eeuw na Juul. Die eerste week was zwaar. Een rollercoaster van heel veel en heel heftige emoties. Veel schrijven, praten en huilen hielp me er weer bovenop.

En dan, nog wat shaky en labiel in het begin, wennen aan het leven met een baby. Rust en geduld zijn de toverwoorden, merk ik. Als ik dat niet op kan brengen, dan ga ik eerst vijf minuten op bed liggen met de deur dicht. Van vijf minuten huilen gaat ze niet dood en het is verbazingwekkend hoe je van vijf minuten mamapauze opkikkert.

Het zuurstofmasker-verhaal is ook in het gewone leven niet zo gek: zorg eerst voor jezelf, zodat je voor je kind kunt zorgen. Dan bedoel ik natuurlijk de basale behoeftes als eten, rust en een paar uurtjes slaap. Je verdere behoeftes zet je wat meer opzij.

Ik ben nog steeds heel benieuwd naar Juul. Ze is dan wel uit mijn buik, maar ik ken haar nog niet heel goed. Ze zegt nog niet zoveel 🙂 Begint al een beetje naar me te lachen als ze mijn stem hoort. Lief, hè?