Eén keer per dag sluit ik mij vrijwillig op in een ruimte van 1 bij 1 meter. Het is gedurende tien minuten mijn ruimte. Van mij alleen. Mijn dochter kan haar handjes en gezicht tegen de glazen schuifdeuren drukken en blij naar me lachen, maar ze kan me niet aanraken. Soms zak ik door m’n knieën en drukken we onze gezichten tegen het glas. Dat vinden we heel grappig.
Ik loop door de gang ’s avonds laat en ik zie een hoek op de grond. Wat een rare schaduw. Oh, het is een grijs legosteentje. Dat leggen we even netjes buiten het looppad tegen de muur aan. Zo, opgeruimd.
Help mij maar met de was afhalen. Ik geef jou een knijper en die doe jij in de bak. Wat help je goed, lieverd. Oh, je haalt de knijpers er weer uit. Tja, als je dat… oh nu gooi je de hele bak om. Mmm… liefje, hier is nog een knijper, doe m maar in de bak. Kijk zo. Nee? Waar loop je nu heen met die bak?
Mijn dochter loopt naar het traphekje, draait de bak om en gaat er op staan. Ze houdt de spijlen vast en kijkt mij ontzettend vrolijk aan. Wat een vondst.
