Ik wist niet wat ik vier jaar van mijn leven had gedaan. Ik weet het nog steeds niet allemaal. Maar een deel is terug. Als een opgelapte harde schijf zijn plukjes van mijn geheugen weer hersteld. Na lang zoeken vond ik op zolder de plastic zak met verwaarloosde foto’s en bijbehorende parafernalia (waaronder heel veel metrotickets?). Ik nam de plastic zak onder m’n hoede. Ik begon met op elke fotoenvelop te schrijven uit welk jaar hij kwam. Daarna ging ik de foto’s inplakken. Lekker chronologisch, unlike my memory. Vorige week heb ik 2003 en 2004 gedaan. Later ga ik verder met 2005 en 2006. Dan heb ik de verloren vier jaar weer terug.
Mijn geheugen was die vier jaar niet alleen kwijt vanwege gebrek aan een foto-overzicht, maar ook omdat ik in die vier jaar één lange relatie had. Ik hang mijn geheugen namelijk op aan vriendjes. En die vriendjes hang ik dan weer op aan vakanties. Met wie was ik in X? O, dan was het in jaar Y. Het is verstandig als ik van deze geheugenindeling afstap. Straks voel ik mij nog gedwongen de relatie te beëindigen om structuur in mijn verleden aan te brengen. Ik ga het nu indelen op levensgebeurtenissen. Nieuwe baan, nieuw huis, samenwonen, dat soort dingen. Vakanties blijven ook een handige indicator, alleen zijn ze vanaf nu hoogstwaarschijnlijk steeds met dezelfde man.
