Als puber wilde ik vooral niet normaal zijn. Het was “oppervlakkig” om je te conformeren. Jaren later op een reünie bleken de populaire meisjes van mijn school hartstikke interessante studies te doen. Helemaal niet allemaal rechten. Wat een vooroordelen had ik.
Had ik toen kunnen voorspellen hoe mijn leven nu is? Namelijk vrij normaal. Het omgekeerde van ruig. Vroeg naar bed. Uitgaan, ach, voor mij hoeft het niet meer. Het gestruin in de nacht op zoek naar wat? Het was altijd zo belangrijk voor me. Een uitlaatklep. Ik mis dat ik het niet mis.
Nu ik zwanger ben wil ik al helemaal nergens heen ’s nachts. Ik ben een mak lammetje geworden. Mutsje op, kijk uit waar je loopt, stoppen voor het rode licht, snel naar binnen.
Ha! Mijn puber-ik zou vast verbaasd zijn dat ik al mijn Metallica CD’s heb weggegeven, in een mooi huis woon en niet in een kraakpand met een ruwe bolster, blanke pit type bikerfiguur of anders een kunstenaar met issues.
Shocking dat je geen getroebleerde randfiguur hoeft te zijn om diepgang te hebben. Comfortabel ook wel.
