Uit het raampje zag ik de lichter wordende nacht en het wolkendek. In het vliegtuig was het donker en stil. Iedereen sliep nog. Ik keek naar buiten en voelde me tevreden en warm.
Ik had net Sex and the City weer een keer gezien, die ik ook al in de bioscoop had gezien. In de film zit een langdurige catharsis. De hoofdpersoon klimt uit een emotioneel dal. In het begin totaal apathisch, dan ingetogen en uiteindelijk steeds levendiger. Deze beelden bleven in mijn hoofd hangen. Er zat schoonheid in hoe ze haar lot droeg. Ze verloor zich niet in het beschuldigen van de ander of het afreageren op vriendinnen. Het was haar verdriet. Ze accepteerde het.
Dat klinkt allemaal heel logisch en normaal, maar het was een eye-opener voor mij. Ik vond het namelijk altijd noodzakelijk om me aan zulke gevoelens te ontworstelen. Het was onacceptabel en er moest wat aan gedaan worden. Door iemand. De schuldige het liefst. Ik besefte echter dat pijn en verdriet erbij horen. Het accepteren, ook al is het soms iemands schuld, brengt je dichter bij jezelf. Terwijl continu de strijd ermee aan binden, ofwel door ervoor te vluchten ofwel door het bij een ander neer te leggen, is oneerlijk tegenover jezelf en onrealistisch.
Dat laatste deed/doe ik vaak, merkte ik eenmaal op vaste aarde. Als ik me onzeker voel, moeten anderen mij bevestiging geven. Als ik me eenzaam voel, moet een ander naar mij toe komen. Zelfs op straat doe ik dat. Dan loopt er iemand langs mij en denk ik ver in m’n achterhoofd: kijk naar mij, vind mij leuk. Mensen die ik helemaal niet ken. Die niks met mij te maken hebben.
Het is mijn onzekerheid en daar begin ik nu een bizarre trots voor te voelen. Het is niet het probleem of het lot van de ander om mijn gevoel over te nemen of op te lossen. Ik probeer het te dragen en te accepteren. Dan kan er iets heel moois uit ontstaan. Iets creatiefs.
