Helaas voel ik mijn handen niet meer. Erg jammer, want het was fijn om handen te hebben. Ze zijn er nog wel, maar functioneren alleen nog als de tentakels van mijn hongerige brein. Ik lijd aan infobesitas. Tijdens mijn verlof kwam ik tot rust. Er hoefde niet zoveel. Het leven was simpel. Ik bewoog meer. Lichaam en geest waren in harmonie. Ik leefde minder in mijn hoofd.
Inmiddels ben ik weer in mijn oude gedrag teruggevallen. De geest, het brein, voelt als een gulzig monster dat het lichaam uitwoont. Het is nog slechts een middel tot een doel. Een aanhangsel dat commando’s uitvoert.
’s Ochtends begint het met een cursus Spaans die ik beluister op de fiets. Op m’n werk ben ik geconcentreerd bezig achter een computer. Op de fiets terug weer de cursus Spaans of muziek. Thuis nog meer computer en internet of een boek of TV. Allemaal hoofddingen, weinig doedingen en weinig rust. En dat gaat zo door totdat ik van pure (geestelijke) uitputting in slaap kukel. Tot op het laatste moment zit ik nog te internetten op mijn telefoon. Er kan nog wel wat meer informatie bij, prop, prop!
Dit moet stoppen. Vanaf morgen ga ik beter voor mijn lichaam zorgen. Ik wil geen RSI! Daarvoor moet ik meer bewegen en beter naar mijn lichaam luisteren. Ik wil rustig slapen en niet in elke nacht in een diepe coma met veel dromen wegzakken. Ik overprikkel mezelf. En je wordt er niet slimmer van, want die overdaad aan informatie is leeg. Ik heb namelijk nauwelijks de rust of de energie om dingen te analyseren. Het blijven daarom allemaal losse brokjes kennis waar je niet werkelijk wijzer van wordt, alhoewel ik Spaans leren wel echt heel leuk vind.
Goede voornemens
- Op tijd naar bed
- Rust nemen = niks doen (wat denkkracht kost), maar juist iets dóén (met je lichaam, je weet wel, dat ding waar je je toetsenbord mee bedient)
