Alleen. Je lippen zijn nog warm, je handen ruiken nog naar zijn huid en je gedachten hebben ‘samen’ nog niet losgelaten, maar feitelijk ben je alleen. In de tram, met je tas op schoot. Alleen. Alle aandacht kan weer gericht op de eigen gedachten. Die niet verwoord hoeven te worden. Aan iemand die jou nog niet heel goed kent, die geen referentiekader van jou heeft.
Alles moet eerst gezegd worden voordat hij het weet. Helemaal weet. Hetzelfde probleem heb jij ook. Het kost moeite om hem niet in referentiekaders uit het verleden te plaatsen. Om open te staan voor zijn uniciteit.
Het alleenzijn voelt als weldadig thuiskomen en tegelijkertijd als losgerukt uit en verlaten door warmte, wederzijdse interesse, herkenning, genot, plezier.
