mandy en daisy

Identiteitsexperiment uitgevoerd op 17-05-2008. Zie ook Martine’s verslag.

Blonde plastic lokken vallen langs mijn gezicht. Ik strijk ze aandoenlijk bevallig naar achter. Lieve glimlach om mijn lippen. Smalle lichaamshouding. Sierlijke handbewegingen. Schalkse blikken.
Mijn gedachtewereld staat stil. Ik voel me hol.

Met Martine loop ik de feestwinkel binnen. We passen geinend allerlei pruiken. Ik neem een hoogblonde pruik. Bij een goedkope tienerwinkel kopen we kleding die voor ons beiden totaal alien voelt. Martine een jurkje met tijgerprint en opvallend decolleté. Ik een witte boobtube met witte legging. Gouden oorbellen voor mij en twee kettinkjes voor haar maken het af.

’s Avonds smeren we eerst foundation op ons gezicht. We zijn gewend ons zodanig op te maken dat de jukbeenderen en amandelvormige ogen zijn geaccentueerd. Nu maken we lieflijke blosjes op onze wangen en ronde ogen met wimperkrultang en mascara dik boven en onder.

Met bonzende hartjes begeven we ons de straat op. De straat is bekend, maar het is toch onbekend terrein. We zijn beiden nog nooit in de skihut geweest (een skihut in Arnhem, wel fantasievol). Enthousiast dansen we op al het fouts dat uit de speakers wordt geslingerd en dat dan telkens slechts één refrein lang, want het moet wel meezingbaar blijven. De mierzoete bessenjenever prikt op de tong.

mandy en daisy

Voor een fatsoenlijk glas wijn gaan we toch maar naar de yuppenbar iets verderop. Nog steeds speel ik glimlachend met m’n haar. Ongelooflijk maar waar, sjanst een jongen met me als ik me giechelend verontschuldig bij het voordringen aan de bar.

Dan stopt het. Ik kan niet langer. Ik wil terugkeren. Ik wil weer kort haar en een broek en schoenen en een brein.

De deur valt in het slot. Ik haal alles schuifjes waarmee ik de pruik had vastgezet uit mijn haar. Oorbellen, kleding, goedkope rugpijnveroorzakende muiltjes uit, make-up eraf. Ik begin bij nul. Naakt en blanco.
Met mijn eigen kleding en kapsel ga ik weer naar buiten. Ik voel me sterk. Ik kijk mensen weer recht aan. Voel me onafhankelijk.

Het is onthutsend dat het mogelijk is zo goed een rol te spelen, te zijn. Ik voelde me echt afhankelijk en onnozel; enkel kracht puttend uit de vertedering die ik bij anderen probeerde op te roepen.

Waar ik normaliter kracht uit put, kan ik het meest treffend omschrijven door een zin die ik eens toevallig schreef:

in mijn gedachten
soms ben ik ook
erg vrij en is
alles om me heen
heel erg mooi

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *