Mijn ontmoeting met meneer rat

Er kwamen wat gekke geluiden uit de keuken die ik weleens vaker had gehoord. Ik had het telkens toegeschreven aan burengeluiden die wat dichterbij klonken dan je zou denken, maar nu ging ik toch eens polshoogte nemen. Ik deed het keukenkastje open en stond oog in oog met een enorme rat! Hij schrok, ik schrok. Het laatste wat ik zag was dat hij met zijn 15 cm-lange lijf uit onze prullenbak probeerde te komen gevolgd door een dikke rattenstaart. Daarna rende ik gillend de huiskamer in en ging met trillende benen op de bank staan. Toen moest ik hard lachen en mijn hart klopte in mijn keel.

Na een telefonisch consult met Jeroen ging ik het oorlogsgebied weer in, gewapend met een bezem. Mijn missie: de deur van het bewuste keukenkastje dicht doen. Stap voor stap sloop ik de keuken naderbij. Voorzichtig keek ik de hoek om, verwachtend een bange rat in de hoek te zien zitten. Maar er was niks, hij was allang pleite. Met de bezem voor me uitgestrekt deed ik het keukenkastdeurtje dicht en snelde weer terug naar de bank.

Ik vind het ook wel zielig voor de rat. Die is gewend dat wij overdag niet thuis zijn en dan kan ie op z’n dooie gemak door ons afval snuffelen op zoek naar een lekker hapje. Doe ik opeens de deur open! Hij is zich natuurlijk lam geschrokken. Die laat zich hier de komende dagen niet meer zien. Hoop ik.

1 reactie

  1. Rho

    Ja inderdaad. Arme rat. Kom jij ineens binnen dringen. Er was toch zo’n ongeschreven regel? “als de kat van huis is…”
    hij vraagt zich nu af vanwaar deze contractbreuk… 😉

Reacties zijn gesloten.