Ik ga vaak na m’n werk naar de bio-winkel om boodschappen te doen. Ik merkte een tijdje geleden dat er vaak een man was die ook boodschappen deed en naar mij keek. Op een gegeven moment begon het zo op te vallen dat ik terug begon te kijken (het is ook een knappe vent, maar wel heel oud… weer).
Een paar dagen geleden stond ik bij de kassa af te rekenen en hij stond buiten bij zijn fiets te dralen. Ik liep ook naar buiten en lachte naar hem met het idee dat hij me dan wel zou aanspreken. Maar nee. Hij fietste weg. Toen begon ik te twijfelen! Klopte het wel dat hij naar mij keek?! Heb ik het me niet verbeeld?!! Denkt hij nu: wat wil die rare meid van me? Zit de hele tijd naar mij te kijken en zegt vervolgens niks!
Kijk, dat is nou het nadeel van non-verbale communicatie. Waarom kunnen mensen niet gewoon op elkaar afstappen en zeggen: ik vind jou aantrekkelijk, ik jou ook, laten we eens gaan praten om te kijken of we elkaar ook leuk vinden. Klaar is kees. Al dat ingewikkelde gekoekeloer naar elkaar.
Edit: ehm… hij kijkt toch wel echt naar mij. Het lijkt net of hij verstijfd en een spook ziet, maar of dat nou een goed teken is?
