Uitgaan moet. Leuk of niet.

Huiselijke activiteiten: de was opvouwen met een leuke film op de achtergrond, nieuwe knopen op een oud jasje zetten, op de bank liggen en naar het plafond staren, buiten een boekje lezen, nagels vijlen. Heel rustgevend. Om elf uur was ik hartstikke moe en in mijn huiselijke toestand wilde ik best vroeg naar bed, maar het kriebelde. Een flyer van een mij onbekend feest (Club Vegas in Canvas) kriebelde in mijn tas. De flyer schreeuwde dat er misschien wel een heel tof feest zou zijn vannacht en dat ik spijt zou hebben als ik als een bejaarde op zaterdagavond om elf uur in mijn nest lag. En dat ik misschien wel gelukkig samenwoonde, maar dat dat niet betekende dat mijn hele leven zich in onze huiskamer af moest spelen. Ik zou niet indutten! Ik was het aan mezelf verschuldigd om naar buiten te gaan en te LEVEN!

Dus sleepte ik mezelf naar boven, trok het oude jasje met nieuwe knopen aan en mijn nieuwe schoenen: ik zag er classy uit. De flyer repte het woord suave. Ik had allerlei associaties met dat woord en classy kwam er dicht bij in de buurt. Er stond ook: sexy, glamorous en trashy. Misschien een soort Kate Moss-look: dope meets style? Ik had in ieder geval een veilige keus gemaakt qua kleren: veel zwart met een mooi jasje, past overal bij. Bij de ingang van het feest stond een meisje met een glitterbadpak en een blonde pruik. Bedoelden ze dit met glamorous? Op het feest zelf liepen veel vrouwen rond met opzichtige glitterjurken en neonkleuren. Mannen met slechtzittende pakken. Het was een bonte mix van foute kleding.

De muziek vond ik best lekker. Het leek op vreemde filmmuziek uit de jaren zeventig, wat goed samenging met een waanzinnige film die geprojecteerd werd van een meisje in een ruimteschip dat van binnen helemaal gestoffeerd was met langharig oranje tapijt. Maar ik was eigenlijk te moe om te dansen en toen er op het podium een of andere onzinnige act werd opgevoerd, gaf ik het op. Ik fietste naar het Leidseplein en ben door de dronken toeristen heen gewaad om bij Café Alto te komen. Er speelde een blues-band. Sodeju, die man kon zingen. Van het type: lost my baby/don’t know what to do/lost my-hy-hy baby-y-y/don’t kno-ho-how what to do. De bassen waren lekker hard. Aan het eind gaf de drummer nog een geweldige solo. Kon ik toch nog met enige voldoening naar huis fietsen.