Ik stond achter in de zaal. Omdat ik alleen stond, stond ik extra rechtop en met opgeheven hoofd (kijk mij eens ontzettend onbang hier alleen staan, echt waar, echt!). Links achter mij zat een man. Hij stond op om een drankje te halen en drukte toen totaal onnodig (want er was genoeg ruimte) zijn lichaam van achter tegen mij aan. Ik vond dat niet vervelend. Als ik echt alleen was geweest, was ik er misschien op ingegaan. Toen hij terugliep, liep hij uiteraard vóór mij langs, zodat hij mij een korte nadrukkelijke blik kon toewerpen. Hij dacht dat ik beschikbaar was. Als hij dat kan denken, kan ik dat ook denken. Denken is vrij.
Even later liep ik naar Jeroen en legde mijn arm om zijn schouder. Met dit gebaar doorbrak ik het idee dat ik beschikbaar ben. Bij mezelf en misschien ook bij de ander. Het is meer een fantasie dan een idee. Een fantasie die me trouwens nooit doet vergeten dat ik gelukkig ben met mijn man.
